Doğruya doğru, 17. Uluslararası İstanbul Caz Festivali programı açıklandığında Imogen Heap'in ismini festival dahilinde görünce havalara uçtum! :) Yavaş da olsa görmek istediklerim listesidekilerin üzerinden birer ikişer geçiyor olmak çok güzel.
Konsere 1 gün kala neredeyse geri sayıma başlayan ben, aynı heyecanı konser günü de yaşıyordum. Biletlerin günler öncesinden tükenmiş olmasından dolayı bilet bulamamış arkadaşlarım sebebiyle susmayan telefonumdaki en ilginç görüşmem şu oldu sanırım:
- Selam Pelin. Akşama bir şeyler yapalım diyoruz. Katılır mısın?
* Hmm kusura bakma akşama Imogen Heap konserine gidiyorum.
- Öööf sen de amma konser kaşarı oldun ya! İyi tamam görüşürüz.
Konsere 15-20 dakika önce gelmiş olmak ne kadar hataydı bilmiyorum. Girişte daha önceden bilet alanların biletlerini aldığı kuyruk, çantalılar için çanta kontrolünün yapıldığı kuyruk, çantasızlar için bilet kontrolü yapılan kuyruk... Her taraf kuyruk doluydu! İlk şarkıya yetişemeyecek olmanın tedirginliğini yaşarken İKSV'de görevli olan Emre Erbirer'e rastlamış olmak sevindiriciydi :)
Derken konserin başladığını ve hala kuyrukta olduğumu fark ettiren Imogen Heap'in sesiyle ilk şarkıyı kaçırıyor olmanın üzüntüsü birbirine karıştı. Neyse ki ilk şarkı sonunda kendimi konser alanına atabilmiştim. Normalde İstanbul Modern'in arka tarafındaki bahçesi büyük gelirken sahne kurulması sebebiyle küçücük bir avlu gibi gelmişti gözüme. Sahnenin tam arkasına yanaşmış olan kocaman gemi gözlerimizi almış olsa da gemiden de sahneye doğru kilitlenip konseri izleyen bir sürü insan vardı. Böyle beleştepeye can kurban dedirtti :)
Şarkı aralarında çok samimi sohbetler yapan ve sanki minik bir barda konser veriyormuşcasına rahat hareket eden Imogen Heap birbiri ardına şarkılarını sıralarken seyirciler arasında Hide and Seek sabırsızlığı baş gösterdi. Her şarkı arasında muhakkak Hide and Seek diye bağırılmasına daha fazla tepkisiz kalamayan Imogen Heap "Tamam, herkes bu gece istediğini alacak." diyerek sabırsızlanan seyircilerin içlerine su serpti.
Seyirciyi 3'e bölerek kocaman çok sesli bir koro oluşturdu önce ve sonra Just For Now şarkısını söylettirdi. İnanın tüylerim diken diken oldu! Her şey masalsı gibiydi. Zaten sahne dekorundan da anlayabilirsiniz. Ağaç altında camdan yapılmış gibi duran piyanosu, müzikler, coşku... Just For Now'dan hemen sonra belki de en sevdiğim şarkısı olan Speeding Cars çalmaya başladı. Artık o şarkıyı da canlı canlı dinledikten sonra huzur içinde eve dönebileceğimi anladım :)
Birkaç şarkı sonra konseri bitiren Imogen Heap mutlaka tekrar İstanbul'a geleceğini söyledi. Her konsere gelen grup/kişi söyler bunu ama bu seferki farklı bir şeydi. Sanki Imogen İstanbul'a bayılmış ama kısa kalmasından ötürü çok yer keşfedememiş olmasından ötürü üzgündü. Seyirciler her ne kadar bis için alkış yağmuruna tutularsa da Imogen Heap geri dönmedi. Bir süre daha bekledik "belki bir umut" diyerek fakat geri dönen kimse olmadı ne yazık ki...
Geceye dair daha fazla fotoğraf için Ozan Eicher'in kamerasından görüntüler için tıklayın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder